Ik ga naar de kapper die me vijftien euro kost. Ik kan er naar binnenlopen, hoef er nooit langer dan 10 minuten te wachten en voordat ik aan de beurt ben, kijkt ze me aan, knikt ze om te checken wat ik wil en met mijn hand gebaar ik met twee vingers dat ik me wil laten knippen.
Ze heeft een norse blik en zegt dat ik mag komen. Lopend naar de stoel vraag ik me telkens weer af waarom ik steeds terugkom.
Ik weet nooit waar ik mijn spullen moet laten. Mijn jas en boodschappen neem ik dan mee naar voren omdat de kapstok precies voor de opening van de deur staat en ik bang ben dat deze worden gestolen. Daarom dump ik deze dan voor de stoel neer tussen de kabels van de tangen en föhn in de hoop dat het niet in de weg ligt.
Ik vind haar niet aardig. En voor de service moet ik er zeker niet wezen.
Maar ze knipt. En mijn haar komt er altijd uit hoe ik het na 1 week wil hebben.
“Hoger!” Commandeert ze. “Alleen knippen?” Ik moet ook altijd even mijn keel schrapen voordat ik kan antwoorden. Ja, zeg ik dan waarop ze vraagt, “Eén lengte?” “Nee, ik heb laagjes en die wil ik graag behouden.”
Terwijl dit gesprek gaande is, slaat ze de cape om me heen en legt ze ook zo’n verzwaard ding over m’n schouders. Met een wit plastic kam gaat ze door mijn haar. De vorige keer zei ze dat mijn haar meer proteïne nodig had, dat het daarom zo droog was. Ik had dit keer ook wel weer een paar ongevraagde opmerkingen verwacht, daar had ik mij deze ochtend namelijk mentaal op voorbereid.
Ik vind het spannend om in de stoel te zitten, relaxed zit ik er niet. Ze doet me denken aan een strenge oudtante die mijn haar vroeger zó strak in een staart deed, dat mijn gezicht er helemaal gespannen van ging staan. Pijnlijk.
Ze geeft wel altijd duidelijk aan hoeveel eraf gaat, dat vind ik fijn. Wanneer de puntjes eraf zijn komt ze aan bij mijn ‘pony’. “Zelf geknipt?” Ja, moet ik dan toegeven, het was heel impulsief op oudjaarsdag gedaan dus ze ziet dat het niet professioneel is gebeurd. Ik baal er zelf ook van dat het niet even hard meegroeit als de rest. Ik zie haar nee-schudden, haar wenkbrauwen slaan omhoog en zegt, “Is wel kort, niet goed.”
Haha – Het is er echt ellendig maar ze knipt snel en na 15 minuten sta ik ook weer te betalen. Ik neem een visitekaartje mee omdat ik het prachtig vind hoe ongelukkig deze ervaring weer was.
Ze geeft me een briefje van vijf terug en ik kan niet meer naar boven halen of ze me heeft begroet bij het weggaan of niet. Over 3 maanden daag ik mezelf uit om met haar een praatje te maken, even aftasten waarom ze doet wat ze doet ;-).
No products in the cart.
1 Comment
I dare you to find out about her, whatever situationship she may have, it may bring you joy to find out 😉