Terwijl ik in Bogor een uur moet wachten op de transfer naar Bandung, check ik nog even waar mijn hostel zich precies bevind. Het is straks een drie uur lange zit, waardoor ik nu even de tijd heb om het een en ander te kunnen regelen. Ik heb een hostel gekozen die wat minder centraal ligt maar wel met een hoop leuke reviews waarbij er aan de lopende band backpackers komen. Daar kijk ik erg naar uit.
Ik schrik. Ik zie dat ik het hostel heb geboekt voor morgen. Vandaag ben ik helemaal vergeten mee te tellen. Mijn hart maakt een sprongetje, maar ik denk: geen paniek.
Ik open de Hostelword app en zie dat mijn slaapplaats volgeboekt zit voor vanavond. Hmm, oké nieuw plan.
Kijkend naar de opstapplaats heb ik keuzes uit nog maar vier hostels voor vanavond. Drie ervan zijn pods zonder gezamenlijke ruimte, maar die andere ziet er eigenlijk best wel prima uit.
Ik open Google maps en ik zie dat het 1.7 kilometer verwijderd is van de plek waar ik straks word afgezet. Misschien kan ik de chauffeur vragen of die me daar af kan droppen en als dat niet lukt, dan ga ik gewoon lopen. 23 minuten – dat is te doen. Het is wel al donker, dus vraag me af of dat verstandig is.
Tijdens de rit spookt de gedachte in mijn hoofd rond dat ik hier absoluut niet over ga schrijven omdat ik het thuisfront niet ongerust wil maken want via de Grab-app krijg ik ook maar geen vervoer gereserveerd.
Inmiddels ben ik nog twee uur verwijderd van Bandung en ik besluit het te laten voor wat het is. Ik sluit mijn ogen en zie het wel bij aankomst.
Zoals ik als kind op GTA auto’s van links en rechts passeerde, rijdt de chauffeur in alle haast precies zo maar dan wel met de juiste confident waardoor ik best wel relaxt in de auto zit. Het is rustig in mezelf en ondanks alles beweeg ik fijn mee in de situatie. Er is ook niks aan de hand en uiteindelijk komt alles goed.
We komen aan. Bij de opstapplaats verzamelt zich een groep jongens bij de deuropening van de auto om te kijken of ze mensen mee kunnen nemen. Ik zie dat ze allemaal op scooters zijn, dus ik vraag me af of het gaat lukken met m’n zware backpack.
Omringd door 5 jongens vertel ik waar ik moet zijn. Aftastend probeer ik de vibe te voelen of ze concurrentie van elkaar zijn of dat ze bij elkaar horen. De jongen meest links van me voelt het meest oprecht dus laat ik het adres zien en spreek een prijs af. IDR 15.000, dat is omgerekend €0,90 cent. Helemaal prima, goedkoper dan online.
De jongen neemt mijn backpack over en plaatst deze tussen zijn benen op de scooter. M’n andere tas houd ik op m’n rug. Ik klik de helm vast en stap achter op zijn scoot. Het is lang geleden dat ik bij iemand achterop ben gesprongen.
Nadat we de eerste hoek voorbij zijn gereden voel ik opeens een vrijheid in mezelf. Wat is dit heerlijk! Als ik alles van tevoren had uitgeplant, had ik dit gevoel nooit kunnen ervaren.
Zo had het dan moeten zijn.
Wat een rijkdom dit gevoel.
No products in the cart.